Ay Yanığı

Bilinmeyen bir yerde tuhaf bir zamanda bir çatı katındaki teras... Bir kadın yalnız başına ay banyosu yapıyor. Derken terasın kapısı aralanıyor. Ama kadın bunu duymuyor bile... Neden sonra yanına yaklaşan karaltının farkına varıyor. Ufak bir çığlıkla yanındaki adamın farkına varıyor.

“Korkacak bir şey yok, benim.” diyor adam.

“Yatmadın mı sen?” diye soruyor kadın.

“Sıkıldım. Her gün aynı şey. Yat, uyu, uyan... Sen ne yapıyorsun ayakta?”

“ Uyuyamadım. Biraz kitap okuyayım dedim.”

“Ben senin yerine seçeyim mi bir tane?”

Omuz silkiyor kadın.

“Niye karanlıkta oturuyorsun?” diye soruyor.

“Aydınlık asabımı bozuyor. Nasıl bir kitap istersin? Aşk, polisiye, kırmızı, mavi?”

“Rengine göre kitap mı?”

“Neden olmasın? Tüm kitapların içeriği aynı. İlişki, çatışma, engel, sır... (adam içeri gider ve elinde bir kitapla geri döner) Bu nasıl? “Ruh Göçü: Ölümden  Sonra Yeni Bir Hayat Mümkün mü?” Bu, bir an önce uyumanı sağlar bence.”

Kadın derin bir nefes alıp, terası terk etmek üzere ayağa kalkıyor. Adamın buna verdiği tek tepki üşüdüğünü göstermek... Kadın bu hamleyi karşılıksız bırakmıyor.

“Üşüteceksin üzerine bir şeyler al.”  deyip geri dönüyor.

Adam şimdi başka bir ruh haline bürünüyor.

“Yıldızların altında oturmak çok güzel, değil mi? Biraz konyak eşliğinde laflamak iyi gelirdi aslında...”

“Nihayet konuşmak istiyorsun demek...” diyor kadın. Serin bir meltem var havada. Adam meltemin saçlarını yalamasına izin veriyor ve sonra uzanıp kadının elindeki kitabı alıyor. Okumaya başlıyor...

“Ziyaretçi ruhlara karşı nazik olmamız gerekir. Bedenlerimiz başka ruhlara konukseverlik gösterecek şekilde tasarlanmıştır. Bir hipnoz seansıyla beklenmedik bir misafire kapılarımızı açmak sandığımızdan kolaydır... Ne dersin, deneyelim mi?”

Kadın bıkkın yanıt veriyor;

 “Kimseye kapı açmaya meraklı değilim.”

 “Dünyanın ruhu bir yenilenme sürecine girdi. 2012’de başlayan döngü, bu yıl tamamlanacak. Üzerinizdeki ölü toprağını atmanın yolu ‘biz’ olmayı öğrenmekten geçiyor. Haydi ama, birileri gelirse eğleniriz de...”

 Kadın kim bilir kaç kez bu sahneyi yaşamış olmanın verdiği yılgınlıkla asıl meselenin başka olduğunu anımsatıyor...

“Aramızda yeterince insan var, sanıyordum.”

“Ah, şu mevzu...”

“Konuşmadığında o mevzuyu yok saymış olmuyorsun.” diyor kadın.

“ O halde, o meselenin ruhunu çağıralım. Belki endişelenecek bir şey olmadığına seni inandırır.”

Kadın oyun oynamak istemiyor.

“Ben yatağa gidiyorum.”

Adam oyun arkadaşını kaybetmek istemiyor ve hemencecik konuyu değiştiriyor.

“Bugün okul müdürü, dergideki şiirimi okuduğunu söyledi. Bu tip müstehcen şeyler yazmaya devam edersem sicilim kötü etkilenecekmiş.”

Kadının görevi sanki adamı dinlemek ve onu onaylamakmış gibi...

“Kıskanç herif. Sen ne cevap verdin?”

“Bundan sonra takma isim kullanacağımı söyledim.”

“İyi demişsin.”

Aralarındaki rol dağılımı yine dengeye oturuyor. Bunu görmenin rahatlığıyla adam ortamı neşelendirmek istiyor.

“Hazır mısın? Ondan geriye doğru sayıyorum. Dokuz...sekiz...”

 “Dur!” Kadın gelip adamın karşısına oturuyor.

“Baştan başla...”

Adam şimdi profesyonel bir illüzyonist gibi ciddiyetle konuşuyor.

“Biraz sonra elimde gördüğün bu cismin etkisiyle uyuyacaksın. Gözlerini kapa, kendini bırak. On... dokuz... sekiz.. yedi...Rahatla... Burası çok güzel... Altı... beş... dört... üç ... iki... bir... sıfır...Şimdi gözlerini aç ve dediklerimi yap.

Kadın oturduğu sandalyede doğrulup adama dönüyor.

Adam neşeyle devam ediyor...

“Güzel... Hoşgeldin! Nasılsın?”

“ İyiyim...”

“Burada güvendesin. İzninle sana birkaç soru soracağım. Ama ilk önce bir ricam olacak. Konakladığın beden sevgilime ait. Ona artık aramızda bir şey kalmadığını söyler misin? Ayrılsak da dost kalabildiğimizi, kıskanmaması gerektiğini söyler misin?”

Kadın başka bir ses tonuyla konnuşuyor, sanki farklı biriymiş gibi davranıyor.

“O burada değil ki...”

Adam hınzır ;“Hımm. Peki, boşanırken yürüttüğün plakları bana geri vereceksin, anlaştık mı?”

“ Hep kadınlardan bir şeyler istedin, hiç vermedin.”

“ Pardon, kimsiniz?”

“ Anlamadım ki, niye boşandın? Aşk, bitmişmiş... Ne şımarıksınız, ayol. Bizim zamanımızda insan kıymeti bilinirdi.”

“ Sen yatmadan önce bir şeyler mi içtin, sevgilim?”

“Yatmadan önce içemem. Mideme dokunuyor, bilirsin. Ama akşamüstleri iki tek atmayı severim.”

“Kiminle konuşuyorum?” diyor adam telaşla...

“ Bu salak kızlar yemiş bitirmiş seni, haline bak bir deri bir kemik kalmışsın.”

Adam fısıldıyor...

“Anne?”

“Evladım kaç yaşına geldin hala aynı dert tasa; yok o kadın yok bu kadın, aldın mı verdin mi?”

Adamın sesi titriyor...“Anne, sen misin?”    

“Bu yeni sevgilinin saçlarının rengi nedir öyle, Allah aşkına? Hoş, bu pasaklı şey kuaföre gidiyor mu, ondan bile emin değilim. Kadın dediğin bakımlı olacak! Biraz renk katacak hayata... ki adam da renklensin, dünya da renklensin...”

“Anne, seni çok özledim.”

“Aman canım, koca bebek sen de... Hep ilgi beklersin. Bir gün olsun kendi hayatımı yaşamama izin vermedim. Sana karşı da doluyum aslında...”

“Anne’ciğim, ölene dek birlikteydik. Ben hep seni...”

“Birlikte oturduk çünkü paran yoktu. Yazacağım, çizeceğim derdine düştün, eve iki ekmek getirecek para bile kazanamadın, be yavrum.”

“Anne’ciğim, öyle deme...”

“Yani ölmeden önce son isteğim saçlarımı maviye boyatmaktı. Onu yaptım diye benle konuşmayı kestin yahu. Helalleşmeden terk ettim bu alemi, iyi mi? Benle küstün diye, üzüntüden nefes boruma bezelye kaçtı. Yaradanın işi de belli olmuyor, ne yaparsın...”

Adam ağlamaya başlıyor. Burnunu çeke çeke...
 “Anne’ciğim beni affet!”

“Allah ıslah etsin! Haydi toparlan, dergilere müstehcen şiirler de yazma öyle... Ha unutmadan, kitaplar rengine göre değil, deneyimlere göre seçilir paşam.”

Adam şaşkın, “Pes yani!” diyor.

Kadın neşeyle ayağa kalkıyor. “Nasıl yuttun zokayı!”

Adam öfkeleniyor... “En hassas olduğum konuda, annemin saçlarını maviye boyatması hakkında, nasıl alay edersin?”

 “Sen de aş artık bu mevzuyu. Mavi ile ilgili onlarca şiir yazdın, günah çıkardın yetmedi mi?”

“Alacağın olsun.”

 “Olsun, tamam. Haydi gel, yatalım artık.”