Mavi Sandık

  Dört beş yaşlarımın ormanındayım. Leblebi tozlarıyla ve evimizin karşısındaki top sahasındaki çamur tepesinden yapılma köftelerle dolu bir dünyam var. Annemin sarı odalara sığmayan hayal gücü sayesinde el emeğinin önemini kavrayıvermişim. Yalnız uygulamaya geçmek için tığ değil, erkek işini seçmişim. Tahta oymaya, elektrik teli döşemeye meraklıyım. Babamı teslim alan gece vardiyalarından fırsat kalırsa, ona tornavida uzatmak için dahi olsa paçasına yapışıyorum. Ek işlere gider de beni yanında götürürse; kahramanımı görebileceğim kadar daracık o zaman. Plansız bir gebelikle gelen ve erkek olamayan varlığım için ince kedi sesimle af diliyor ve babam beni sonsuz sevsin istiyorum. Demir kapılarla apartman otomatlarının sesi eşleştiği her an dilediğim oluyor, hissediyorum. Her şey tam! Bir eksik varsa da; ailece gittiğimiz pikniklerde sığındığım ağaç kovuklarında yuvalanan periler gedikleri tıkayacak, biliyorum.

   Söz dinlemeyen Orfe'nin talihini takip ettim; yılanlar dolandı o koruluklarda ayaklarıma. Babam bir iş kazasında, elektrik trafosu patlamasında ağır yaralandı. Annem refakatçi olarak Cerrahpaşa’ya, hastaneye gitti. Biz ablamla neler olduğunu günlerce bilemedik. Komşularımız Ayşe ablaların bazen de Samet amcaların evinde kaldık. Yer altı aleminin karanlıklarından çıkana dek, ağaç perilerinin yüzüne bakmamam gerekirdi. Sözümü tutamadığım için terk edilmiştim işte. Bu, nefrit rahatsızlığımdan ötürü ana babamdan ayrı düşüşümden sonra; gecenin ikinci kez beni sarmaladığına işaretti. Uyku ve gece... Işığa tahammül edemiyor, sürekli kendimi tuvaletlere kilitliyordum. Bize bakan komşular da ne yapacaklarını bilemez haldeydiler. Zavallılar belki kendi evimin havasını koklarsam ferahlarım diye, beni iki arada bir derede dolaştırıyorlardı.

   Evimizde Deliorman’dan gelen mavi çiçekli bir sandık vardı. İçeri girer girmez bu ata yadigarının önüne gider, kapağını güç bela kaldırıp;

 “Domuuuuuzlar kaçııııın” diye bağırırdım.

Neden bilmem domuzlara seslendikçe rahatlardım. Sonra içim geçene dek ağlardım. Beni sandığın başından alıp nasıl eve taşıyorlardı acaba? Muhtemelen ablacığım sonraki yıllar da her dara düştüğümde yaptığı gibi, başımı omzuna dayayıp bir ninni söylüyordu. İşte o zaman derin esir mağaralarından çıkıp göğe yükseliyordum.

   Babam ve annem hastaneden döndüler. Bir süre babamın yattığı odaya girmemiz yasaklandı. O günleri hep kapı aralıklarından, apartman boşluklarından dinlediğim fısıltılarla anımsıyorum. Parmağının ucuyla şehri ışıklara boğan babamın bazı vücut kısımlarından alınan deri parçaları kollarına ve göğsüne nakil edilmişti. Mumya gibi yattı yatağında. Ben ıhlamur ağacı yapraklarından muska yapıp o sandığa yerleştirdim. Babamın acısı sandığa hapsolsun diye... Mavi sandık beni dinlemedi. Sonraki yıllar ailedeki beş kişinin de vücuduna birer yanık izi taşıdı. Feleğin işine bakın, ben yüzümü kaynar suyla yaktım ve oluşan lekeler domuz yağından yapılan bir solüsyon sayesinde geçti. Domuzlar kaçmadı. Hayatımız zorlaştı. Biz oturduğumuz evimizden ayrıldık. Kuş adlarıyla bezeli Kanarya mahallesine taşındık. Ne öğrendiysem kökleri orada geçen yedi yıllık çocukluğumda gömülüdür.

   Kalabalık aile sofralarında kimileyin dillendirip güleriz, yanık aile. Hiç büyümemiş... Bu bizim hayatla yaptığımız bir anlaşma gibidir. Birinin canı acıyınca diğerinin gidip aynı hissi yaşamak istemesi. Mavi sandık ve yanık deriler anlaşması...

*****

    Sanıyorum öfke duygusu ile tanışmam babamı o halde görünce olmuştu. Bakımı yapılmamış trafolara, hissiz patronlara ve hatta tüm şebekelere öfkelendim. Çabucak büyümeyi seçtim. Öfke ondan sonra hayatımda belirleyici bir enerjiye dönüştü. Yıllarca kameranın önünde ardında, hayat yakıtımı hep bu savunma mekanizmasından aldım. Sonra öfkenin yüreğimde yarattığı o yanardağ çukurunu kapamam zor oldu. Metafor kullanmadan gerçek anlamıyla söyleyeyim, çöl vahalarında ve okyanus kıyılarında yaşayan bilge insanların peşine düştüm. Dünyanın ruhunu sağalttıklarını düşündüğüm büyücü kadınlardan, latifelerle bezeli kendi yaralı deri hikayelerini dinlemem gerekti. Yaşamın anlamını falan değil, sadece öfkemi dindirmeyi öğretsinler bana istedim.

  Bugün o mavi sandık ablamın evindedir. Küçük yeğenim onunla dilek oyunu oynamayı sever. Affetmek erdemdir, hatırlamak hikaye... Babamın elleri ve kollarında derin yanık izleri durur. Dikkatle bakanlar benim de çenemde benzer izleri sürerler.

Fotoğraf: Muhsin Akgün